Lees hieronder het verhaal van Elvira – Elvira komt naar HorseNature met de nodige dosis frustratie en ze hoopt hier antwoorden te vinden over hoe ze met haar schoonmoeder om kan gaan.

Andere verhalen uit de praktijk van HorseNature lees je hier.

Elvira geeft aan gek te worden van de bemoeienissen van haar schoonmoeder. Al van bij het begin van haar relatie met haar partner, merkte ze op dat haar schoonmoeder over allerlei zaken een mening had en haar steeds ongevraagd advies kwam geven over hoe ze zaken moet doen. En als Elvira er geen rekening mee hield, dan probeerde ze het via haar zoon, om er toch maar voor te zorgen dat het gebeurde zoals zij wil. Sinds Elvira en haar partner samenwonen en een dochtertje hebben, zijn de bemoeienissen nog een stuk erger geworden.

Uit het gesprek blijkt dat de relatie met de schoonmoeder de nodige frustraties en weerstand oproept. En toch, Elvira spreekt ook expliciet de wens uit dat dit anders wordt. Ze beseft dat haar schoonmoeder het eigenlijk niet kwaad bedoelt en ze beseft wel dat het leven van zichzelf en haar partner er niet makkelijker op wordt omdat ze zich zo ergert en frustreert (want hij krijgt haar frustratie over zijn moeder regelmatig te horen natuurlijk).

De vraag van Elvira wordt dan ook: Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik me niet meer zo erger aan mijn schoonmoeder? Op mijn vraag wat er daarvoor moet gebeuren volgens haar, zegt ze: ‘ik weet dat het bij mij ligt, dat ik het eigenlijk anders moet aanpakken, maar iets houdt me tegen’.

Ik vraag Elvira om in de bak te gaan en eens haar verhouding met haar schoonmoeder neer te leggen. Ze gaat aan de slag en maakt een hele opstelling met meerdere poppetjes en hoepels. Als ze klaar is vraag ik haar wat ze heeft neergelegd en ze wijst alle stukken aan. Er is een hoepel waarin de schoonmoeder ligt en een andere die een 20cm verder ligt waarin Elvira ligt en daar tussen/boven ligt er nog een poppetje dat de partner van Elvira voorstelt. Al snel komt één van de paarden naar de opstelling en begint aan een ‘verbouwsessie’ – hoepels worden verschoven, poppetjes verlegd.

Uiteindelijk komt Elvira bij mij en we bespreken wat er gebeurde. Ze vertelt hoe ze zag dat het paard het poppetje dat haar partner voorstelt vastnam en in haar eigen hoepel gooide, dat gaf haar het idee dat haar partner er eigenlijk niet tussen moet staan, dat hij ook geen kant moet kiezen, terwijl  hij nu wel soms dat gevoel krijgt doordat zij haar frustraties deelt. Vervolgens zag ze hoe het paard de hoepel van de schoonmoeder en het bijhorende poppetje nogal hardhandig (lees, met behulp van zijn hoeven) dichterbij schoof, tot de hoepel bijna helemaal tegen haar hoepel aan lag en het poppetje tegen de rand daarvan. Daarna was het paard naar de andere kant gelopen en had zachtjes met zijn neus haar poppetje tegen de rand van haar hoepel geduwd tot zij en haar schoonmoeder bijna tegen elkaar aanliggen. En Elvira zegt spontaan: ‘Ik dacht meteen, neen hé, dat wil ik niet, zo dichtbij! En ook: ‘zorg dat we elkaar niet raken hé, ik zou echt niet weten wat ik daarmee moet doen!’.

Op het moment dat ze die dingen uitspreekt komt één van de paarden in de bak in beweging en loopt op het andere af. Hij begint het andere paard te ‘treiteren’, bijt naar hem, loopt er rond, dreigend met de oren in de nek, stapt op hem af, draait zich dan met zijn kont naar hem toe, loopt terug weg… Ik vraag aan Elvira wat ze ziet gebeuren en ze zegt: ‘ze zijn aan het vechten’. Ik vraag haar of ik wat feedback mag geven over wat ik zie en dat ik benieuwd ben of ze dat herkent. Ze stemt in en ik omschrijf hoe ik het ene paard het andere precies zie ‘uitdagen’, ernaartoe en dan terug weglopen en dan toch weer dichterbij, uitdagen voor een reactie en terug weg… Elvira roept uit: ‘Dat is precies wat ik met mijn schoonmoeder doe!’. Ik word altijd weer naar haar toegetrokken, dan is er één of ander discussiepunt en dan gaan we terug uiteen en de volgende keer begint het weer opnieuw.

Elvira vervolgt: eigenlijk mag ik dat niet zeggen, maar ik vind mijn schoonmoeder helemaal niet fijn. Het is net alsof ik verscheurd word, enerzijds moet ik haar niet en heb ik haar liefst niet in de buurt, maar aan de andere kant weet ik dat het nodig is dat we een betere band hebben, ook voor mijn dochtertje. Terwijl ze dit vertelt hopt Elvira bijna de hele tijd onmerkbaar van haar ene op haar andere been en ook bij de paarden zie ik dezelfde ongedurigheid, ze verplaatsen voortdurend hun gewicht van hun ene op hun andere been. Ik benoem dit voor Elvira: ‘Het is net alsof je ofwel reageert vanop je ‘ene been’ waarbij je op een rationele manier zegt ‘ik moet een betere band opbouwen met haar’. Ofwel vanop je ‘andere been’, je gevoel, wanneer je zegt ‘maar eigenlijk wil ik haar liever niet in m’n buurt’.

Ik vervolg met een vraag: Hoe zou het zijn om op beide benen te staan? Wat als je zou kunnen zeggen ‘Ik vind mijn schoonmoeder niet aardig, heb geen goede band met haar en toch heb ik een band met haar’. Ze valt stil en langzaam voel ik rust neerdalen. Ik laat een lange stilte.

Ik vraag haar of ze ter afronding van de sessie nog even wil kijken naar de opstelling die ze bij de start had gemaakt. Ze gaat terug de bak in en ik zie dat ze 2 hoepels verschuift, de ene waar zij in ligt en de andere waar haar schoonmoeder in ligt, tot de hoepels elkaar een klein beetje overlappen. Vervolgens verlegt ze ook beide poppetjes, dat van haarzelf en haar schoonmoeder, elk aan de andere kant van hun respectievelijke hoepel, zo ver als ze kunnen van elkaar weg en met de rug naar elkaar. Zo klopt het, zegt Elvira, de hoepels overlappen, we hebben een band, maar we vinden elkaar niet erg aardig dus ik hoef haar zelfs niet te veel aan te kijken. Zo is het goed.

En met dat inzicht vertrekt Elvira terug naar huis.

 

Wil je zelf eens coaching met behulp van paarden ervaren? Contacteer me en we maken een afspraak.

Andere verhalen uit de praktijk van HorseNature lees je hier.