Lees hieronder het verhaal van Lieze – Lieze komt naar HorseNature met een vraag rond grenzen, maar al snel blijkt dat er toch iets anders speelt…
Andere verhalen uit de praktijk van HorseNature lees je hier.
Lieze komt bij mij met een vraag rond ‘opkomen voor je grenzen’. Ze vertelt rustig, beheerst en komt vrij kalm en ontspannen over terwijl ze de situatie uit de doeken doet. In de kern komt haar verhaal hierop neer: ze hecht er veel belang aan om op een rustige en constructieve manier met anderen om te gaan, zowel haar klanten, als haar vrienden, familie en eigen gezin. Daarom heeft ze zich al verdiept in relaxatietechnieken om tot rust te komen aan het einde van een drukke dag en heeft ze ook opleiding gevolgd om met moeilijke gesprekken om te gaan, bijvoorbeeld tegenover een klagende klant. Echter, af en toe wordt het haar toch allemaal teveel, als ze het gevoel heeft dat mensen toch over haar grenzen (blijven) gaan en dan ontploft ze naar eigen zeggen.
Haar vraag is initieel dan ook: hoe kan ik mijn grenzen duidelijker aangeven, zodat de mensen om me heen die respecteren en ik dus niet kwaad moet worden.
Al vrij snel beweegt er vanalles bij de paarden terwijl Lieze en ik haar thema bespreken.
Ik vraag Lieze dan ook om even te kijken wat er bij de paarden gebeurt en samen zijn we toeschouwer. Het ene paard staat rustig en ontspannen bijna te slapen, oortjes slap opzij, zelfs eens goed geeuwen. Het andere paard is eerst helemaal aan de andere kant van de piste bezig met snuffelen en zoeken in het zand. Hij loopt langs de rand heen en weer. Opeens draait het verste paard zich om, loopt als een speer, met de oren in de nek naar het slapende paard, jaagt hem van zijn plek en gaat er zelf staan.
Lieze reageert: zo voel ik het bij mij dus ook – ik wil contact houden met mijn rustige en ontspannen kant, maar dan komt ineens mijn kwade kant naar boven en die verjaagt meteen mijn rust. Ik heb een hekel aan die kwade kant, ik wil dat helemaal niet zijn. Ondertussen is het paard dat de ‘kwade’ kant toont helemaal tot bij ons gelopen aan de rand van de piste en daar staat hij nerveus heen en weer te trappelen.
Ik vraag Lieze of ze het ziet zitten om in de bak te gaan en eens haar plaats te zoeken tussen de twee deeltjes van haarzelf, het ‘rustige’ en het ‘kwade’ deeltje. Ze gaat naar binnen en gaat helemaal aan de rand van de bak staan, achter de 2 paarden, hen observerend. Nog voor ze terug in beweging komt, stapt het ‘kwade’ deeltje op haar af en gaat recht voor haar staan, bijna met zijn neus tegen die van haar. Lieze weet niet goed waar kijken, ze vindt het duidelijk ongemakkelijk. Plotsklaps draait het ‘kwade’ deeltje zich 180° om, tot hij met zijn rug helemaal naar haar toe staat. Ook dat vind Lieze duidelijk niet zo aangenaam, ze loopt met een weide boog om het ‘kwade’ deel heen en gaat naar het ‘rustige’ deel dat ze begint te aaien en knuffelen. Na een tijdje komt ze terug, daarbij passeert ze het ‘kwade’ deel en ze probeert dat paard over het hoofd te aaien, maar hij trekt zich telkens weg. Al snel komt ze terug bij mij.
Ik vraag haar wat er gebeurde en ze geeft aan dat ze het moeilijk en spannend vond om met het ‘kwade’ deel contact te maken. Dat ze daar eigenlijk liefst niet te veel mee bezig is en dat ze er ook bij haarzelf moeilijk contact mee kan maken, net zoals het moeilijk was met dat paard. Dat ze het fijner vond om met het ‘rustige’ deel bezig te zijn. Ik laat een stilte vallen, een lange stilte. Ondertussen is het paard dat het ‘kwade’ deel weergeeft de hele tijd druk door de bak aan het wandelen, snuffelen, harken met zijn voet, naar haar toelopen, terug weg en jaagt ook geregeld het ‘rustige’ deel van zijn plek.
Uiteindelijk begint Lieze zelf terug te praten: dat ze moeilijk onder ogen kan zien dat het ‘kwade’ deel ook bij haar hoort. Dat ze het eigenlijk weg wil en liever niet toegeeft dat ze ook zo een donkere kant heeft.
Ik wijs naar het paard dat de ‘kwade’ kant weergeeft en vraag of ik haar mag meegeven wat ik opmerk. Ze knikt. Ik zeg dat het me opvalt dat het ‘kwade’ deel van haar zo druk bezig is en precies alles in het werk stelt om aandacht te krijgen. Lieze kijkt hem aan, ze blijft stil, ik zie dat ze tranen in de ogen krijgt. Ja, zegt ze uiteindelijk, zolang ik niet naar dat ‘kwade’ deel van mij kan kijken, zal het aandacht blijven vragen en steeds naar boven komen, ook als ik het niet wil. Op het moment dat ze dat uitspreekt, blijft het paard eindelijk stil staan in de bak. Ik laat haar woorden rustig inzakken.
Tenslotte vraag ik: als er iets is dat je nu nog kan doen alvorens we de sessie afronden, wat zou je dan graag nog doen?
Lieze zegt: ik ga nog even hallo zeggen tegen mijn ‘kwade’ stuk en ze gaat de bak in. Het paard staat in het midden met gespitste oren, alsof hij op haar wacht. Ze loopt naar hem toe, kijkt hem aan en heel even raakt ze hem aan op zijn hoofd. Deze keer trekt hij niet weg. Vervolgens komt ze terug bij mij en zegt: ‘Ik ben nog altijd niet blij dat dit ‘kwade’ deel bij mij hoort, maar het voelt wel goed dat ik het al even heb kunnen aankijken’.
En dat is een eerste stapje in de richting van haar doel, herkennen dat er een ‘kwade’ kant is die, hoewel ze hem niet leuk vindt, toch ook bij haar hoort. En de beweging is begonnen…
Lieze en ik ronden uiteindelijk af met een afspraak voor een vervolgsessie, waar we zullen stilstaan bij wat die ‘kwade’ kant eigenlijk te vertellen heeft aan Lieze, waarom hij in haar leven is en waarom hij het blijkbaar nodig vindt om van tijd tot tijd op de voorgrond te treden.
Wil je zelf eens coaching met behulp van paarden ervaren? Contacteer me en we maken een afspraak.
Andere verhalen uit de praktijk van HorseNature lees je hier.