Lees hieronder het verhaal van Nadine – Nadine komt naar HorseNature omdat ze zich afvraagt waarom mensen er niet zijn als zij ze nodig heeft.

Andere verhalen uit de praktijk van HorseNature lees je hier.

Nadine vertelt op een rustige manier haar verhaal. Ze vertelt over hoe ze makkelijk contact legt met anderen, met veel mensen goed opschiet en makkelijk een band opbouwt. Ze vertelt ook over hoe graag ze dingen doet met en voor anderen, over hoe ze gezien wordt in de vriendengroep als het ‘luisterend oor’, de persoon waar iedereen bij terecht kan. Hoe ze klaarstaat om anderen te helpen, zo kreeg de collega die te vroeg bevallen was 5 ovenschotels voor in de diepvries, zodat ze op dat vlak al geen zorgen had rond het eten van haar gezin. Met de vriendin die door een moeilijke periode ging in haar relatie hing ze – letterlijk – nachtenlang aan de lijn, om te luisteren, raad te geven, te troosten. Als haar zus financiële tegenslagen had, was ze de eerste om geld te lenen. En ga zo maar door. Terwijl Nadine dit vertelt komt ze rustig over, tevreden, ze straalt energie uit. En dan verandert er iets in haar houding, ze maakt zich wat kleiner. Haar stem wordt ook stiller, bijna breekbaar als ze zegt: Maar als ik eens iets nodig heb, dan kan ik bij niemand terecht… Ik laat even een stilte vallen en Nadine geeft dan zelf wat voorbeeldjes: over een vriendin waar ze naar belde omdat ze echt nood had aan een babbel, maar die liet weten dat het niet paste omdat ze net ging eten met haar gezin. En een collega die zou helpen met een zware taak, maar dan toch zonder nog iets te zeggen vroeger was vertrokken die dag. Of over hoe ze hulp nodig had om een nieuwe lamp op te hangen in haar berging en waar de schoonbroer had aangegeven dit wil in orde te maken, maar die lamp ligt er nog steeds, een jaar na aankoop…

Wat me opvalt is dat Nadine tijdens haar verhaal ook erg bezig is met mij, ze wil zeker zijn dat ze mijn vragen goed beantwoordt, ze excuseert zich als ze geen antwoord weet en vraagt zelfs of ik het niet te warm heb zo in de zon en dat ze gerust met mij van plaats wil wisselen (mijn stoel staat in de zon, de hare in de schaduw).

Als ik haar vraag wat ze hoopt te halen uit deze sessie zegt ze: ‘waarom profiteren mensen toch altijd zo van mij, en als ik iemand nodig heb, dan is er niemand?’. Ze loopt een beetje vast om haar vraag verder concreet te maken, dus stel ik haar voor om de bak in te gaan en gewoon haar onderwerp even neer te leggen. Ze gaat aan de slag met materiaal, kiest zaken zorgvuldig uit, is een tijd bezig en al vrij snel komt één van de paarden bij haar, oortjes gespitst, neus vooruit. Zij keert zich naar hem, begint tegen hem te praten, hem te aaien, vliegen te verjagen van zijn hoofd, een vuil plekje op zijn been proper te wrijven… Tussendoor gaat ze wel even naar haar eigen activiteit terug, maar het schiet niet echt op, ze is eerder met het paard bezig. En het paard wordt ook steeds ‘opdringeriger’ als ze dan toch even met haar activiteit bezig is. Wanneer Nadine wat verder gaat staan, volgt hij haar meteen en gaat tussen haar en haar opstelling instaan. Als ze toch even met haar opstelling bezig is, komt hij aandacht vragen door met zijn hoofd tegen haar arm te wrijven of door zachtjes met zijn lippen aan haar haar te plukken. Tegen het einde komt hij bijna ‘bovenop’ haar staan om echt aandacht op te eisen. Ze wil hem wegduwen, maar dat heeft nog weinig effect, ze probeert hem te negeren, maar dan wordt zijn vraag voor aandacht alleen maar sterker…

Ik sta op het hele gebeuren te kijken en besef: daar gebeurt het dus, het speelt zich letterlijk voor mijn neus af, wat er gebeurt in het leven van Nadine. Hoe ze veel aandacht heeft voor de noden van anderen (echte en ingebeelde noden, want laat ons eerlijk zijn, dat paard maakt zich echt geen zorgen om dat stoffig plekje op zijn been), hoe ze daar voorrang aan geeft op haar eigen activiteit en hoe de andere (in dit geval het paard) dat als normaal beschouwt en dus uiteindelijk ook die eerste plaats begint ‘op te eisen’ als ze toch met iets anders zou bezig zijn.

Uiteindelijk roep ik Nadine even bij me en vraag haar wat er gebeurde. Ze zegt: ‘ik wil mijn opstelling afmaken, maar het paard laat me dat niet toe’. Ik vraag haar of ze dit herkent rond haar thema, het is even stil en dan zegt ze: ja, dat is eigenlijk wat iedereen in mijn leven doet, ik wil voor mezelf iets doen, maar ze zijn daar allemaal om dingen te vragen, ze hebben vanalles nodig en wat ik wil doen of nodig heb, blijft liggen.

Ik vraag haar of ze een idee heeft hoe dat komt. Ze knikt van neen. Ik nodig haar uit om even terug te gaan naar het begin van de activiteit, het moment waarop ze de bak inging en vervolgens stap voor stap te omschrijven wat er gebeurde, wat zij deed, wat het paard deed enzovoort. Het is eerst even zoeken voor haar, maar met wat extra feedback komt ze er wel toe en uiteindelijk zegt ze zelf: ah ja, het paard vond het fijn dat ik zo met hem bezig was en toen ik daarmee stopte vond hij dat maar niks en kwam hij meer aandacht vragen. Ik vraag haar terug of ze dit kan linken aan haar onderwerp. Ze denkt even na en zegt dan: ja, ik maak het iedereen gewoon dat ze bij mij terecht kunnen. Vaak nog voor ze iets gevraagd hebben, heb ik al hulp aangeboden of een oplossing aangereikt, ze zijn het zo gewoon van mij… Op dat moment beseft Nadine dat ze zelf voor een stukje ook bijdraagt aan haar ‘probleem’, het is omdat ze zelf zoveel doet voor anderen dat zij dat op de duur ook gaan verwachten van haar. We bespreken dit en komen erop uit dat we in de sessie vooral zullen focussen op het innemen van haar eigen ruimte en dus niet zomaar de andere op de eerste plaats te zetten.

Als een volgende stapje in de sessie gaan we dus kijken naar hoe het anders kan, Nadine gaat experimenteren. Ik vraag haar om terug de bak in te gaan en haar eigen ruimte neer te leggen en daar vervolgens in te gaan staan en te kijken wat er gebeurt. Ze kiest een grote hoepel, legt die neer en nog voor ze er goed en wel in kan gaan staan, is er al een paard bij gekomen die met zijn hoeven helemaal tegen de rand van de hoepel gaat staan, het hoofd erboven. Veel plaats voor Nadine blijft er niet over. Ik zie haar twijfelen, uiteindelijk blijft ze naast haar hoepel staan, ik zie haar voor een tijdje haar ogen sluiten en uiteindelijk komt ze terug bij mij. We bespreken de ervaring en ze vertelt over hoe ze merkte dat het paard zo dicht kwam, eigenlijk veel te dicht en dat ze dan maar aan de andere kant van haar hoepel was gaan staan om toch een beetje ruimte te behouden voor haarzelf.

Ik nodig Nadine uit de activiteit nog eens te doen en vraag haar om deze keer ervoor te zorgen dat zij zelf echt haar ruimte inneemt, en dat er geen paard in komt. Ze gaat terug de bak in, neemt de hoepel op en loopt een eind weg van de paarden. Daar gaat legt ze hem terug neer, ze gaat erin staan, met haar rug naar de paarden en gebalde vuisten. Zo staat ze daar een tijdje, de paarden keren zich af en gaan eten. Nadine komt terug bij mij en vertelt dat ze deze keer echt vastberaden was de paarden niet in de buurt te laten. Dat ze bewust een eindje van hen weg ging en zich wegdraaide om geen contact te hebben. Ze vertelt dat ze dit ook herkent in haar leven: mensen die ze echt niet vertrouwt of die echt te veel gebruik hebben gemaakt van haar goedheid, die sluit ze als het ware buiten, die negeert ze volkomen die komen er niet meer in.

Ik geef haar feedback over wat ik zie: Dat ze ofwel contact zoekt/toelaat en dat het paard dan heel dicht komt, tot zelfs in/bovenop haar persoonlijke ruimte. Ofwel dat ze zich volledig afsluit, enkel met zichzelf bezig is en dat er dan gewoon geen contact is met de ander. Ze knikt bevestigend en zegt ‘zo is het inderdaad’.

Ik vraag haar: Is er ook iets tussen? Een manier om wel contact te hebben met de anderen, maar niet zo door de ander overheerst te worden? Ze is stil, lijkt te zoeken, maar er komt niets, het blijft stil… Ik vraag of ik een suggestie mag doen, Nadine knikt. Ik vraag: weet jij waar je eigen grens ligt, voor jezelf? Weet jij tot waar jij het fijn vindt om er te zijn voor anderen en wanneer je vindt dat je genoeg hebt gegeven? Er valt een stilte die ik laat duren. Uiteindelijk zegt Nadine: Ik begrijp het…

Ik vraag haar of ze nog iets wil doen ter afsluiting van de sessie. Ze gaat nog even de bak terug in, neemt de hoepel die haar persoonlijke ruimte voorstelde en wandelt daarmee naar de paarden. Op een goede meter voor hen legt ze de hoepel in het zand, gaat erin staan en van daaruit streelt ze elk van de paarden even over de neus. Ze pakt haar hoepel terug op en wandelt weg.

En met die ervaring keert Nadine terug naar huis.

 

Wil je zelf eens coaching met behulp van paarden ervaren? Contacteer me en we maken een afspraak.

Andere verhalen uit de praktijk van HorseNature lees je hier.